มนุษย์เจ้าปัญหา

สันดอนแก้ได้สันดานแก้ไม่ได้ (ตอนที่ 1) สันดอน คือดินหรือกรวดน้ำทรายที่น้ำพัดพามากองรวมกันที่ปากแม่น้ำ ปรากฏเป็นรูปเนินดินรูปหลังเต่ายาวอยู่ใต้น้ำ ทำให้ท้องน้ำตื้นเนินเรือน้ำลึกล่องผ่านไม่ได้เพราะท้องเรือติด สันดาน นิสัยที่แก้ไม่หายมักหมายไปในทางที่ไม่ดี เพื่อนร่วมงานที่เป็นหญิงมนุษย์เจ้าปัญหาผู้มีปัญหาประจำวันตลอด มาปรับทุกข์กับผม เธอเป็นคนที่ชอบพูดจาปากกับใจตรงกัน เป็นคนตรงไปตรงมาประจบใครไม่เป็นรู้สึกอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น ก้มหน้าก้มตาทำงาน ทุกวันงานกองท่วมหัวเต็มโต๊ะ จนบางครั้งแทบ ไม่ได้กินข้าวกลางวัน ต้องเดินรับและส่งงานวันละไม่ต่ำกว่าสิบรอบ บางครั้งเดินไปรับงานแล้วกลับยังไม่ถึงโต๊ะก็มีโทรศัพท์ตามให้กลับ ไปรับงานเพิ่มอีก เจ้านายเกลียดหาเรื่องด่าโขกสับทุกวันและทุกเรื่อง เพื่อนฝูงแสดงความรังเกลียดถึงขนาดรีบสลายวงหรือวงแตกเมื่อเธอ เข้าไปร่วมด้วยแม้แต่เด็กที่เป็นเพียงลูกจ้างชั่วคราวยังแสดงความก้าวร้าว กล้าด่าเธอต่อหน้าหัวหน้าที่วางเฉยทำเป็นยอมรับรู้ เมื่อเธอยอมรับสถาพแรงกดดันไม่ไหวไปขอความเมตตาจากหัวหน้า แผนกอื่นขอให้ช่วยรับเธอเข้าไปทำงานด้วยแต่ก็ถูกปฏิเสธ ทำงานหนักหักโหมเลิกงานหลังคนอื่นไม่เคยเบิกโอฯ ไม่เคยได้สองขั้นกับใคร ต่างกับคนอื่นที่ทำงานเพียงแค่สองชั่วโมง ไปเดินช๊อปปิ้งตามห้างหัวหน้าไม่เคยบ่นว่าสักคำ เธอทนรับแรงกดดันจากเพื่อนและผู้บังคับบัญชาไม่ได้ สู้บากหน้าไปขออยู่กับหัวหน้าแผนกอื่นไม่เพียงแต่ปฏิเสธออย่างเดียว ยังพูดให้เธอช้ำใจมากกว่าเดิมอีก เธอขอให้ผมหาทางออกให้เธอด้วย แต่ผมกลับแนะนำให้เธอลาออกไปทำงานส่วนตัว เพราะเห็นว่าผมศึกษาเวทย์มนต์คาถามาสารพัดรูปแบบแต่หา ท่านอาจารย์ที่จะสอนวิชาพระคาถาขุดรากสันดานลอกสันดอนคนไม่ได้ ข้อเท็จจริงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอทั้งหมดเป็นเรื่องจริง แต่เป็นมุมมองในสายตาของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอเป็นคนที่ชอบพูดจาปากกับใจตรงกันเป็นคนตรงไปตรงมา สิ่งที่เธอชอบนำไปพูดนั้นส่วนใหญ่หรือแทบทั้งหมดเป็นเรื่องส่วนตัว ของชาวบ้านหรือเพื่อนร่วมงาน และชอบพูดจาขวางหูคนประจบใครไม่เป็น รู้สึกอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น เป็นคนที่เถียงไม่ตกฟากเถียงทั้งๆ ที่ผิด เป็นผู้น้อยไม่ให้เกียรติ์ผู้ใหญ่ ไม่ให้เกียรติ์หัวหน้าผู้บังคับบัญชา ถ้าเป็นภาษาชาวบ้านเค๊าว่า เป็นขี้ข้าที่ไม่รู้จักเจียมตัวเจียมกะลาหัวตัวเอง เป็นขี้ข้าที่หยิ่งจองหอง ก้มหน้าก้มตาทำงานทุกวันงานกองท่วมหัวเต็มโต๊ะจนบางครั้งแทบไม่ได้กินข้าวกลางวัน งานที่ได้รับมอบหมายมีเท่าคนอื่นแต่ทำงานล่าช้ากว่าคนอื่นมาก งานที่ส่งผ่านมาจะติดขัดคับคั่งจนล้นโต๊ะทำงานขนาดไม่พักกินข้าวกลางวัน ยังทำไม่เสร็จสักทีต้องเดินรับและส่งงานวันละไม่ต่ำกว่าสิบรอบ บางครั้งเดินไปรับงานแล้วกลับยังไม่ถึงโต๊ะก็มีโทรศัพท์ตามให้กลับไปรับงานอีก ปกติพนักงานทั่วไปส่งงานวันละครั้งเมื่อได้เวลาปิดบัญชี 15.30 น. แต่หัวหน้าให้เธอส่งงานเป็นรายชิ้นเพราะงานที่พนักงานอื่นส่งไปไม่มีปัญหา แต่งานที่เธอส่งไปมีปัญหาทุกชิ้นต้องนำกลับไปแก้ไขใหม่ บางชิ้นต้องแก้มากกว่า ห้าหกครั้ง ถ้าให้ส่งงาน 15. 30 น. ครั้งเดียวจะแก้ไขงานไม่ได้ เจ้านายเกลียดหาเรื่องด่าโขกสับทุกวันและทุกเรื่อง เจ้านายเกิดอาการประสาทความดันขึ้นทุกครั้งที่เห็นหน้าหรือได้ยินชื่อของเธอ เพื่อนฝูงแสดงความรังเกลียดถึงขนาดวงแตกเมื่อเธอเข้าไปร่วมด้วย เพราะทุกครั้งที่เปิดโอกาสให้เธอพูดจะต้องได้รับฟังการนินทากล่าวหา ไม่ใครก็ใครสักคน เหมือนว่าทั้งโลกนี้ไม่มีใครดีสักคนนอกจากเธอ ที่จริงน่าชมเชยที่เธอสามารถหาศัตรูและหาคนที่เธอเกลียดเพิ่มไดัวันละคนทุกวัน ทำงานหนักหักโหมเลิกงานหลังคนอื่นไม่เคยเบิกโอฯ ไม่เคยได้สองขั้นกับใคร ที่ไม่ให้โอฯ น่ะดีแล้ว เค๊าไม่ตัดเงินเดือนเป็นค่าไฟค่าแอร์ที่ต้องทำงาน ล่วงเวลาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ต่างกับคนอื่นที่ทำงานเพียงแค่สองชั่วโมงไปเดิน ช๊อปปิ้งตามห้างหัวหน้าไม่เคยบ่นว่าสักคำเพราะงานที่แต่ละคนได้รับมอบหมาย ไปทำแค่สองชั่วโมงก็นานเกินพอแล้ว เมื่อจะไปไหนไม่ทำให้งานเสียหาย หัวหน้าก็ไม่สนใจตำหนิเผลอๆยังฝากซื้อของอีก แม้แต่เด็กที่เป็นเพียงลูกจ้างชั่วคราวยังแสดงความก้าวร้าวกล้าด่าเธอ ต่อหน้าหัวหน้าที่วางเฉยทำเป็นยอมรับรู้ เพราะเธอชอบเข้าไปก้าวก่าย เรื่องส่วนตัวของเด็กแบบคนเจ้ากี้เจ้าการ แต่ในมุมมองของเธอเป็นผู้หวังดี เธอทนรับแรงกดดันจากเพื่อนและผู้บังคับบัญชาไม่ได้ สู้บากหน้าไปขออยู่กับหัวหน้าแผนกอื่นไม่เพียงแต่ปฏิเสธออย่างเดียว ยังพูดให้เธอช้ำใจมากกว่าเดิมอีก เป็นเพราะกิตติศัพท์ของเธอโด่งดัง ไปทั่วหน่วยงาน แล้วใครๆ ก็พลอยขยาดไปกับพฤติกรรมของเธอ ฤา...อาจจะเป็นเพราะดวงของหัวหน้าที่เธอจะไปขออยู่ด้วย ยังไม่ซวยถึงฆาตต้องกระอักเลือดตายแบบจิวยี่เพราะเธอ ? การลาออกไปทำงานส่วนตัวเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะการเป็นนายของตัวเองจะได้รู้ว่าการปกครองตัวเองยากกกกกกกก์แค่ไหน ? ขอขอบคุณ คอลัมส์ "คุยกับอาจารย์" http://www.saksitsart.com * ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร .................. * ก้อนหินก้อนนั้น โรส ศิรินทิพย์