บทความ
กลับบ้านทานข้าวแล้ว อยากพักและมาทักทายทุกคน แต่แวบหนึ่งได้เห็นรายการนี้จากน้อง Passara Amonpisittikul ส่งมาให้ชมต้องขอขอบคุณ และยินดีเป็นที่สุด ที่ได้นั่งดูและฟังด้วยน้ำตาแห่งภาพสะท้อน ให้นึกถึงตนเองในวัยเด็ก และให้นึกคิดขึ้นมาว่า ทุกวันเราเดินผ่านผู้คนมากมาย ได้ทักทายร่วมทางเดิน รับรอยยิ้ม สัมผัสที่ผิวเผิน แต่นั้นคือด้านหน้าที่เราเห็น และไม่อาจรู้ได้ว่าแค่ช่วงเวลาที่น้อยนิดที่ได้พบกัน เราไม่สามารถรู้ความเป็นเบื้องหลังของเขา ที่อาจมีค่ามากมายที่ทำให้เขาเดินมาถึงจุดนี้ เขาอาจมีสิ่งสวยงาม ความสุขที่จดจำ หรือความทุกข์เข็ญ อันแสนลำบาก หรือ ผ่านสิ่งเลวร้ายอันสาหัสมาแล้ว น่าเสียดายที่ไม่อาจได้รับรู้หรือได้รู้รับฟัง และอาจไม่มีวันได้รู้ถึงคุณค่าของคนๆ นั้นที่สั่งสมมา เพราะเขาอาจอยากจะลืมหรือไม่อาจมีโอกาส ได้บอกให้ใครได้รับรู้และสัมผัสมันอีก เพราะเกรงการตอบรับที่อาจมีผลลัพในการรับรู้ต่างกันไป เราแค่เดืนผ่านไปเหงียบๆและให้นึกว่ามีอีกคนที่จะรู้ว่าเราคือใคร และเคยพบกับตัวตนที่แท้จริง ของเราหรือไม่แค่ไหน สิ่งที่เขาเห็นและแค่ได้รับมันอาจไม่ได้บอกอะไรเลยสักนิดให้รู้ก็ได้ http://www.youtube.com/watch?v=BewknNW2b8Y&feature=youtu.be
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น