เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง..

เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง...

posted on 10 Dec 2010 00:34 by sandglass-writings in Inspiration

When one door of happiness closes, another opens; but often we look so long at the closed door that we do not see the one which has been opened for us.

(Helen Keller - US blind & deaf educator, 1880 - 1968)

"เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น

แต่เราก็มัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่ง...

เรามองไม่เห็น ประตูแห่งความสุขบานอื่น ที่เปิดไว้รอ..."

ประโยคนี้...ฉันได้รู้จักมันเพราะใครคนหนึ่งในความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว
มันเป็นถ้อยความโปรดของคนในความทรงจำนั้น...

ฉันชอบเพราะรู้สึกว่ามันกินใจดี

และเพราะใครคนนั้นเหมือนยืนอยู่ในประตูแห่งความสุขบานหนึ่งสำหรับฉัน

มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่ได้ชอบในสิ่งเดียวกันอย่างบอกไม่ถูก แม้จะเล็กๆน้อยๆ

แต่นึกๆดูแล้ว ตอนนั้น...ฉันก็ยังไม่เข้าใจถึงความหมายของประโยคอย่างถ่องแท้สักเท่าไรถึงแม้จะตีความได้ออก

ฉันยังคงเป็นเด็กคนหนึ่งที่มองเห็นเพียงประตูแห่งความสุขบานที่อยู่ตรงหน้า

และ "ยึดถือ" ความสุขว่าต้องเป็นตามแบบที่วาดเอาไว้

ฉันเคยเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นประโยคปลอบใจ...

เป็นประโยคที่ใช้อธิบายถึงการเริ่มต้นใหม่ที่ดีที่เป็นไปได้หลังจากความผิดหวังครั้งยิ่งใหญ่ไม่กี่ครั้งในชีวิตของคนเรา

แถมยังคิดว่าเรามีสิทธิ์ที่จะเลือกที่จะมองประตูบานเก่าไม่หันไปทางไหน เพราะแค่ความทรงจำแห่งความสุขก็เป็นสิ่งที่ค่ามีความหมายมากพอแล้ว...

จนกระทั่งเวลาได้ทำให้ฉันเข้าใจ

เมื่อประตูแห่งความสุข"บานนั้น" กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ซีดจางไปตามกาลเวลา

และฉันได้ออกเดินไปพบกับประตูบานใหม่หลายบาน โดยตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง
บางครั้งก็ไขว่คว้าหาประตูแห่งความสุข เพื่อที่จะลืมประตูบานที่เพิ่งปิดลง

บางครั้งประตูก็เปิดรออยู่ก่อนฉันจะหันไปเจอ...

ฉันมัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่นาน

หลายต่อหลายครั้ง...ฉัน "ยึดติด" กับความสุขในบานประตูที่อยู่ตรงหน้ามากเกินไป

เหมือนฉันไม่เคยจดจำว่าประตูบานที่ผ่านมามันเคยได้ปิดลงตรงหน้าอย่างกะทันหัน

แล้วจะไว้ใจอะไรได้กับประตูแห่งความสุขบานใหม่ที่จะปิดลงตรงหน้าเมื่อไรก็ไม่รู้

กลับกลายเป็นว่าฉันคาดหวังมากยิ่งขึ้นว่าประตูแห่งความสุขบานใหม่มันจะไม่ปิดลงง่ายๆ เหมือนกับประตูความสุขบานที่ผ่านมาที่ทำให้ฉัน "ผิดหวัง"

เมื่อหลายสิ่งหลายอย่างซีดจางลงไปตามกาลเวลา

คนที่เคยเปรียบเหมือนคนสำคัญกลับเป็นคนที่ฉันลืมจะนึกถึง...
เรื่องที่เคยทำให้สุขใจอย่างเปี่ยมล้น ความสำเร็จในหนึ่งเวลากลับกลายเป็นเหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านเลยไป

หากจะเก็บไว้นึกถึง ก็รังแต่จะอึดอัดใจในบางครั้ง...

นั่นล่ะฉันจึงเริ่มเข้าใจทีละนิด...

"เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น

แต่เราก็มัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่ง...

เรามองไม่เห็น ประตูแห่งความสุขบานอื่น ที่เปิดไว้รอ..."

ถ้อยความนี้ไม่ใช่เพียงแค่คำปลอบใจให้กำลังใจเมื่อเราถูกประตูแห่งความสุขปิดลงต่อหน้าต่อตา...
หากแต่มันบอกความจริงอะไรหลายๆอย่าง

อย่างแรก...
เราไม่อาจคาดหวังไม่ให้ประตูบานใหม่ปิดลง หรือแม้แต่คาดหวังว่ามันจะให้ความสุขที่มากกว่าและยั่งยืนกว่าประตูบานเก่า...

อย่างที่สอง...

"การยึดติด" กับสิ่งหนึ่งที่คิดว่าเป็นความสุขนั้นกลับกลายเป็นความทุกข์อย่างร้ายกาจ

ประตูแห่งความสุขในเวลาหนึ่ง เมื่อมันปิดลงแล้ว มันก็กลายเป็นประตูแห่งความทุกข์ได้ทันที

แต่คนเราคิดไปเองว่านั่นเป็นประตูแห่งความสุขบานเดียวและนิรันดร์...
การที่ยังคงมองมันอย่างเสียดายเนิ่นนานอยู่นั้นเพราะเราลืม "ปัจจุบัน" ไป ว่ามันไม่ใช่ประตูแห่งความสุขอีกต่อไปแล้ว

มันเป็นกำแพงปิดกั้นไม่ให้เราได้พบ "ความสุข" อื่นที่รอเราเดินเข้าไปสัมผัส...

ไม่อาจเห็นประตูบานอื่นที่เปิดรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

อย่างที่สาม...

การที่ประตูบานหนึ่งปิดลงนั้นไม่ใช่จุดจบของความสุข

แต่ขณะเดียวกันการเดินเข้าไปในประตูบานใหม่ก็ไม่ใช่จุดเริ่มต้นของความสุขที่ยั่งยืนตลอดไปเช่นกันความสุขความทุกข์ต่างผลัดเปลี่ยนเวียนกันเข้ามาไม่ขาด

เราเดินเข้าเดินออกประตูแห่งความสุขได้หลายบานรอบตัวตามหนทางชีวิตที่นำพาเราไป

ไม่อาจฝืนยืนอยู่ที่ใดที่หนึ่งและต้านประตูความสุขไม่ให้ปิดลงได้เมื่อถึงเวลาของมัน...

จะมีประโยชน์อะไรกับการเฝ้ามองประตูบานเก่าอยู่เนิ่นนาน และพยายามเปิดมันออกอีกครั้ง

อย่างที่สี่...

เมื่อเวลาผ่าน... เราจะนึกดีใจที่ประตูแห่งความสุขบานหนึ่งเคยปิดลงและทำให้ชีวิตได้ก้าวไป

ทำให้เราได้หันไปพบประตูแห่งความสุขบานใหม่...ไม่ว่าความสุขบานใหม่นั้นจะเปิดอยู่นานแค่ไหน แต่ความสุขในประตูบานใหม่มันมักจะหอมหวานกว่าเก่า...

ดูเหมือนว่าหากเรายอมรับ และพร้อมจะถอยห่างจากประตูบานเดิม ความผิดหวังที่เคยมีจะนำพาไปสู่สิ่งที่ดีกว่าเดิมในที่สุด

...ฉันได้เห็นความจริงข้อนี้ทั้งกับตัวฉันเองจากหลายเรื่องราวที่ผ่านมาและจากคนรู้จัก

เมื่อใจปลดปล่อยจากประตูบานหนึ่ง หลายครั้งหลายคราสิ่งที่ดีก็ก้าวเดินเข้ามาในชีวิตคนเรา...

และเมื่อเร็วๆนี้ฉันได้ฟังผู้ป่วยอัมพาตครึ่งซีกคนหนึ่งพูดว่า "ดีใจที่ผมป่วย" (มันทำให้เขาได้ศึกษาธรรมะ)

...ไม่ผิดจากที่หนังสือ "เข็มทิศชีวิต" ของคุณ ฐิตินาถ ณ พัทลุงบอกกล่าวไว้...

ทบทวนไปมาผ่านวันเวลาและประสบการณ์ในเรื่องราว(ทางใจ)ต่างๆแล้ว

ถ้อยความที่ว่านี้บอกกล่าวความจริงของชีวิตได้เป็นอย่างดี

เหมือนเป็นประโยคสัจจธรรมคลาสสิคประโยคหนึ่งที่พอจะใช้เตือนใจตัวเองได้

ยามพลั้งเผลอเสียใจที่ประตูแห่งความสุขบางบานกำลังปิดลง...

เพียงแค่ยอมรับ เผชิญหน้า เข้าใจความจริง และเปิดใจรับสิ่งใหม่ที่พร้อมจะเดินเข้ามาเราก็จะมองเห็นความสุขได้ไม่ยากเลย...

เพราะอันที่จริงแล้ว เราต่างมีประตูแห่งความสุขในตัวเอง

...

มันอยู่ที่ใจเรานี่ไง!